Nostalgie: zo anders was het te om te reizen in de 90’s

Reizen vandaag de dag en 25-30 jaar geleden is heel verschillend. Iedereen vliegt overal heen en alles lijkt dichtbij en haalbaar. Wij houden natuurlijk ontzettend van reizen en reizen al heel erg lang. En soms denken we terug aan de jaren 90 waarin reizen eigenlijk wel meer echt reizen was. Met nostalgie denken we terug aan die tijd. Redactrice Aline zet de grootste veranderingen op een rijtje. 

Internet is het grootste verschil

Het lijkt gek maar 30 jaar geleden was er echt nog geen internet. Dus om je reizen te organiseren en te boeken moest je naar een reisbureau om dit te regelen. Tenminste om de eerste tickets naar het land waar je naar toe wilde gaan te boeken. In het land zelf kon je dan ter plekke gaan zoeken naar overnachtingsplekken via touristoffices.

Vaak als je ergens aan kwam stonden er allerlei mensen met foto’s van de hostels of kamers die zij verhuurden. Dat was zo op de vliegvelden, de treinstations en als je met een veeboot bij een eiland kwam. Ook in Europa als je bijvoorbeeld van Athene naar de Cycladen reisde stonden de havens vol met mensen die hun kamers aanboden.

Reisbureaus

De reiswereld bestond uit heel veel reisbureaus die alles regelden. Dit kun je natuurlijk vandaag nog steeds doen maar in die tijd kon je op geen enkele andere manier je tickets regelen. Ook je gewone vakantie naar Duitsland, Spanje of Italië boekte je op die manier. Daarvoor haalde je reisgidsen met veel info die je vergeleek.

Ieder reisbureau had dikke gidsen met foto’s en beschrijvingen net zoals je nu op Internet hebt. Veel bladeren dus en prijzen checken.. Maar als je verder wilde reizen moest je dus ook zo je tickets regelen. In sommige landen moest je ook je slaapplek regelen via een reisbureau omdat je niet zo maar overal mocht verblijven zoals in China bijvoorbeeld. Het nam dus wel wat meer tijd dan de paar klikken die je nu doet.

Lonely Planet en plattegronden

Lonely Planet was de Bijbel voor reizigers. Je zag werkelijk iedereen hier mee rond lopen. Daardoor kwam iedereen ook vaak op dezelfde plekken natuurlijk. Dat is niet veel anders dan vandaag de dag. In de hostels hoorde je natuurlijk andere opties van reizigers en daar hingen overal briefjes van mensen die anderen zochten om naar bepaalde plekken te reizen. Je zocht dan samen het vervoer om ergens te komen en deelde zo de kosten.

Op de plek zelf moest je je weg vinden door gebruik te maken van plattegronden en kaarten. Google maps was nog niet uitgevonden. In de Lonely Planet stonden natuurlijk wel plattegronden maar zodra je zelf naar dingen op zoek ging had je toch echt een uitgebreidere plattegrond nodig. En aangezien er lang niet overal Engels werd gesproken was het handig om bijvoorbeeld in China een plattegrond te hebben in zowel Engels als Chinees want anders werd je alsnog naar een verkeerde kant gestuurd.

Contact met thuis

Terwijl je nu op ieder moment iedereen kunt volgen via Social Media, was dit natuurlijk onmogelijk in de 90’s. Er bestond geen mobiele telefoon en zoals al eerder genoemd geen internet. Dus belde je meestal eens in de paar weken naar huis via collect call. Je ging dan naar een telefoonkantoor en gaf daar het nummer door van wie je wilde spreken.

Dat nummer werd gebeld en gevraagd of diegene de kosten wilde betalen want het was enorm duur om te bellen. Als je naar je ouders belde wilden die dat natuurlijk graag. En zo was je weer even op de hoogte van thuis en wisten zij weer waar je was en waar je naar toe wilde gaan. Van tevoren sprak je af hoe lang je zou bellen en dat was meestal maar een paar minuten om de kosten te drukken.

Kaarten en brieven schrijven

Kaartjes sturen was natuurlijk een ander contact moment. Het was natuurlijk leuk voor het thuisfront om te zien wat je meemaakte. En in brieven die je schreef op luchtpost papier, wat dunner dus lichter was en dus goedkoper om te versturen, deed je verslag van je avonturen. Als men wist waar je zou zitten in grote plaatsen  op een bepaald moment, zoals bijvoorbeeld Bangkok, kon men brieven naar je schrijven via Poste Restante. Op dat postkantoor kon je dan brieven ophalen die op jouw naam werden vast gehouden.

Je was echt weg

Dat was het grootste verschil. Je reisde naar plekken waar niet veel mensen waren geweest en je had geen contact meer met het thuisfront. Je hoorde en zag weinig nieuws. Soms vond je een krant of las je de Engelse Bangkok Post. Las je nog eens hoe het er met voetbal bij stond en dat er ergens een aardbeving was waar je niets van had gemerkt.

Je was dus echt weg. Niets aan je hoofd dan denken wat je wilde eten, waar je ging slapen en wat je wilde gaan zien. Die rust vind je vandaag vrijwel nergens meer. En eigenlijk is dat waar de meeste mensen naar op zoek zijn als ze gaan reizen. Even weg van alles en iedereen zijn,. Dus misschien moet je proberen af en toe te reizen zoals in de 90’s. Geen telefoon, geen internet, proberen om even echt weg te zijn.